Мае спадзяваньні і мары усе,
Як дым у блакіце, расталі.
Ізноў адзінота, як сябра-сусед,
Мяне кліча-вабіць у далі.
Ды шляхам адвечным маё йдзе жыцьцё,
Гайдае, як чайку на хвалях.
Я зь ціхай мальбою далоні прасьцёр:
Заву сваю песьню з аддаляў.
Яна, як сяброўка, ідзе да мяне
І ласкава зорыць у вочы;
Ня кратае ранаў душы, не кляне,
А мне аддаецца ахвоча.
І зь ёю нуда маё сэрца ня сьсе,
І чары ка мне завіталі,
І мары мае, спадзяваньні усе,
Як вырай, вяртаюцца з даляў.
17.II.1946 г.
|
|
