Сьпяваюць старыя Монічы, Ласкава зь песьняй гамонячы, То, як з надзейнай суседкаю, Навіною дзеляцца рэдкаю, То, як з жаданай нявесткаю, Нашчацца, сумныя, Радаснай весткаю. А дзяўчына, як здаўна вядзецца, упусьціла залато вядзерца, засмуціла казакова сэрца... Зацьвітае верасамі выдма – за туманам нічога не відна, за туманам, а ці за сьлязою? Толькі песьня ведае пра тое. Ані слова ня манячы, Сонца молячы, Сьлязу туманячы, Сьпяваюць Монічы. I дасьвецьце само ў начы Ключы Забірае, Сонца адпірае, Што тамілася за барамі...
|
|