Прасілі талакою: – Піліпе, шавяліся, Сыграй ты нам такое, Каб грошы завяліся! Нібыта з ганарлівай Залёткай чубіў спрэчку, З суседкай гаварыў ён, А голас слаў за рэчку: – Цераз рэчку жэрдачка, На тым баку сэрдачка. Клічу-клічу, Ня чуіць, Няхай з Богам начуіць!.. Ня спаў у футарале Смык у яго ніколі. Шляхцянкі-хутаранкі Ня спалі ў навакольлі. I ў смаляной кабылкі Ён мог дабіцца згоды. Памылкі, Як абмылкі, Змывалі часу воды. Красунь у лес ад плётак Вёў сьмелы смык Піліпаў. З гнязда ня раз Падлётак Ягонай долі выпаў. Нагамі чуў Эўропу, Піліп ішоў з палону Да маладога кропу, Да ўшацкага булёну. I зноў іграў вясельлі, Вірыў-юрыў ігрышчы. Як гусі, палі-селі Сьнягі гадоў на ржышча Жыцьцёвага загону, Дзе ўсмак пасмычыў гора. А спрыт ляцеў з адхону, А стома лезла ўгору. Бо скрыпка пасумуе Ня доўга, для парадку, Дый пра сябе самую Загадвае загадку: – Авохці мне, Пяць на мне, Шосты строчыць. Што ж ён хочаць? А клопаты паслугай Яго не абміналі. Хадзіў па лузе з пугай I ў небе камінарыў. Ішлі паволі з поля Зьвяздоні ды Букеткі. Давалі скрусе волю Сьсівелыя суседкі. На ўзьлеску адшкадуе Ялінку маладую – I комін граў трубою, Вітаў зіму журбою. Чаму я пра Піліпа, Веселуна з пасёлка, Успомніў? Смутак-клыпа Ідзе здалёку золка. Завея загалосіць У незабытым краі, Здаецца, сьпеў узносіць – Піліп на скрыпцы грае...
|
|