Хат болей, чым людзей.
Цямнее вечарамі,
I ціхі ўецца ўраньні
Дым з комінаў радзей.
Гальлём жыцьця да дна
Пазагаціўшы гаці,
Дасюль у кожнай хаце
Яшчэ жыве вайна.
Жывыя вочы хат
Глядзяць праз пальцы дошчак,
Як скача босы дожджык
Па лехах наўздагад.
I хаты ў бабылі
Пайшлі б,
Ды моцна гэтак
Двароў,
Хлявоў,
Паветак
Трымаюць хатулі.
А галасы надзей
У даўнім перапудзе
Гукаюць:
– Дзе вы, людзі?!
Хат болей, чым людзей.
|
|
