Паклаўшы мех пусты пад галаву, Сьніць вецер стог, Завеяны сьнягамі. У сена маладзік Залез з рагамі, Яму крычыць хмурынка: – Я плыву!.. Перазалее вецер да касьцей, Пацягнецца пад раньне, Пустадомак, – Сьняжок з галін Пасыплецца гусьцей, Па сухадолах – Выстылых стадолах. I доўга вытрасае цішыня Начной трывогі крошкі З кішаня...
|
|