|
Да партрэта Ўладзімера Караткевіча
|
Дзіця з вачыма празарліўца,
З душой, пакрыўджанай на сьвет,
Зірне – і будзе фраза ліцца,
Нібыта клёкат праз арліцу,
Як несупыннасьць праз Тыбет.
Адчай з прарочымі вачыма,
Дзе ўзорацца шляхоў шлякі,
Дзе зь небам раіцца Радзіма,
Дзе немагчымае магчыма,
Дзе дзівакуюць дзівакі.
Ахвярца верны неспакою
Над плыньню крэўнае ракі.
I мова матчынай рукою
Яго сумленьне трапяткое
Багаславіла на вякі.
|
|
