Ехаў я раз ад Кіяны Ды ў Смургоні, і ня п’яны, I даехаў на Ваўкелы, А конь добры быў – мой белы. Тыц! Стаў конь, наравіцца! I храпець і дыба стаў, Што ня можна прыступіцца, Чуць аглоблі не зламаў. Гляджу: бочка ля дарогі. Чыста ж бочка, толькі рогі Як бы трохі відаць збоку. Думка: вёз хтось, ды здалёку. Як прыстала, дык, скаціўшы, Сам начуе гдзесь у вёсцы. Або, можа, быў падпіўшы, Страціў бочку пры дарожцы! А што ў бочцы? хто там ведаў? Можа, брага, можа, водка!.. А я ж той дзень не абедаў, – Вот каб, думаю, сялёдка?! Або каб алей Бог даў бы, Ўжо ж не сьцярпеў бы, украў бы! Ото ж, думаю, закрашу! Надта я люблю зь ім кашу. Падышоў да бочкі, зрухаў, Калі адаткнуў, панюхаў, Аж з радасьці страпянуўся, На ўсе бокі аглянуўся! Ну, сьвяжусенькім алеем Смак пачуў па губе, носе!.. Хоць ня быў яшчэ зладзеем, Але ж тут дык давялося. Так ужо я чагось рад, Падвярнуў свой панарад, За уторы падняў бочку, Абпёр яе на лучочку... А конь смык – падаўся ўперад. А бадай табе тут верад! Падкаціў я бочку зноў I якраз ужо навёў, А конь смык – назад, ды тоўк! А бадай цябе тут воўк! Я ізноў давай каці... Здумаў – лепей распрагці. Ўзяў каня, як сьлед распрог, Зірк – аж конь мой і бяз ног. Конь ня конь, а зыдлям стаў; Я спалохаўсь, пражагнаў... Дык зноў конь і сам запрогся, Я спалохаўся і змогся, Скінуў опратку, перажагнаўся, Зноў-тыкі за бочку ўзяўся. А так цёмна – хоць коль вочка. Калі гляну: то ж ня бочка, А каза стаіць з рагамі! Хвост, бародка і з нагамі... Аж тут пятух калі крыкне, Каза ў лужу калі скікне, Калі ў лесе зарагоча, Конь дахаты калі скоча... Вот тут я і дагадаўся, Каму ў рукі-то папаўся. Давай казаць: «Анёл паньскі, Згінь, прападні, дух шатаньскі!» I цяпер, як хто сьмяецца, – Мне усё каза здаецца. З таго часу да алею Я ня мог душу прымусіць, Адвярнула, дабрадзею, Так-то чорт нас, грэшных, кусіць! Каб ня крыж, – прапаў бы, мусіць?
|
|