Ня ведаючы тэорыі вольных вершаў, Ня чуўшы нічога Пра факт існаваньня авангардызму, Мама Лісты мне пісала верлібрам Бяз знакаў прыпынку, Без абавязковых вялікіх літар. Падчас у радок Прарываліся самі рыфмы, Як вецер зімовы ў комін Ці восеньскі той, Што далічваў лісты на яблыні. А рыфмы не вытыркаліся вельмі, Яны перагукваліся па сутнасьці: «Мой сынок, каласок, васілёк, Баравое зельлейка, Мой каласутанька...» I ў кожным радку Столькі было зямлі і неба, Лесу і мурагу, I столькі мне добрага напрарочана, I кожны радок Быў да сэрца прытулены, Што Біблію слова матулінага Берагу. Каб не сурочылі!
|
|