А напачатку далёка да меж,
А напачатку дарога шырокая,
Дзень твой і век –
Маладою сарокаю:
Белага болей,
Чорнага менш.
А напачатку далёкі канец,
А напачатку дарога бясконцая,
А на сьвітаньні
Ні смогу, ні стронцыя
I не разьліты на кулі сьвінец.
А на зьмярканьні гусьцее сыта,
Дзень сваё ўбраньне пераніцоўвае:
Досьвітак шэры, і хмары сьвінцовыя,
I чарната,
Чарната,
Чарната.
Доўжыцца цень,
Карацее вярста.
Пасека ў роздуме,
Гай у куродыме.
I, асланяючы далечы родныя,
Толькі сарока бялее з куста...
|
|
