Ня кіну я табе дакору, Ня буду болей дакучаць... Ці-ж не такія, як учора, І сёньня зорачкі гараць? Ці-ж не такі і сёньня вецер Злуецца, сьмешны, за вакном?.. Хіба-ж сышоў, як ліхалецьцем, Сьвет клінам на табе адной? Мяне другія пакахаюць, Калі кахаць ня хочаш ты; У сэрцы зноў запалыхаюць Агні надзеяў залатых. І заўтра гэтак, як учора, У небе зоркі не згараць... Перажыву я моўчкі гора, Цябе-ж ня буду даракаць.
17.II.1946 г.
|
|