А стараліся дружна і свой і чужы На здранцьвелым, на востракутым Небу роўную маці расьпяць на крыжы I аддаць Беларусь пакутам. У старэйшых хацелі хадзіць браты, Выракаліся быць крывічамі. I суседзі сьціскалі ў злосьці раты, Усьміхаліся толькі мячамі. Войны ўсе, бойні ўсе, зрухі ўсе Беларусь аддавалі катам. Зноў касе зіхцець у крывавай расе. Адкляпаў яе ўвішны атам. Сваякі сатаны гандлявалі душой, Беларусь расьпіналі вякамі, Прабівалі далоні, што пахлі дзяжой, Не цьвікамі, А мерцьвякамі. Усявышні, Хоць крошак зор накрышы, Разгавей беларусу вячэру. Згінь, крумкач, не кружы, Беларусь на крыжы Уваскрэсьне ў пакутах за веру. Як ня выдасьць Бог, Не зьядуць вепрукі. Толькі вернік надзеяй дужы. Крошкі зор зьбяруць у Бога з рукі Выраі – Беларусаў душы. Як там ні варажы, Што там ні кажы, Пазьдзіралі з храмаў крыжы Вылучэнцы, выжлы, віжы. I самой апраметнай заложнікі, Цьвеляць д'ябла сп'яна бязбожнікі: I вясельле ў нас, I ігрышча ў нас, Хаваемся мы ў салому, Няхай ішчуць нас. I ў саломе, як зерне, Знойдуць іх, Бог сваіх, Чорт сваіх...
|
|