Да году год,
Да бяды бяда
Зьбіраюцца ў гурт адзіны.
I сьветлай і шарай гадзіны,
I кожнай пыліны з быліны
Мінулых часін
Шкада.
Шкада,
Што стала цяжкой хада,
Якая намеры мела
Дайсьці да ісьціны сьмела.
Шкада,
Што зьнікла з крыніц вада,
Адкуль напіцца душа хацела,
Але душу задушыла цела.
Шкада,
Што выпаў падлётак з гнязда,
Якому ўзьляцець карцела,
А сьцежка ў неба круцела.
Шкада,
Што засталася жуда
Адной гаспадыняй надзелу,
Дзе чорная ноч падаўжэла
I з торбай прыйшла
Каляда.
|
|
