Ушацкі селянін жыве ўва мне,
I падсяліўся гараджанін менскі.
Спрачаюцца,
Ядуць з адное міскі,
I самагонкай абзываюць віскі,
I часам бачаць ісьціну на дне.
Сябе ў сваёй ня чуюць гамане,
Бы двух люлялі розныя калыскі.
I кожны сам сабе бывае блізкі
I зразумелы толькі ў даўнім сьне.
|
|
