Камэдыю жыцьця
I сьмерцю
Не запыніць.
I над труной
Прамоўцы давяцца маной,
Хоць кожнаму ў сваім канвэрце
Адрасаваны ліст,
А ў ім
Пазначана, калі павінны
Ён легчы ў лона дамавіны,
Стаць прахам.
I жыцьцём сваім
Клянецца кожны, як дзіця,
У вечнай памяці пры людзе,
Хоць, адышоўшы, ўсё забудзе.
Ды недзе ўжо яго куцьця
Даходзіць.
А жалобны покут
Усе жывыя занялі –
Ядуць і п'юць,
Каб на зямлі
I пад зямлёй
Палегчы ўпокат.
|
|
