Пасьпець усё зрабіць і ў час сысьці, Не затрымаўшыся ні на хвіліну, I ціха легчы ў жаўтапес ці ў гліну, Такое розьніцы, як і ў жыцьці: Ці з голаду глытаць пажадна сьліну, Ці сьмелай лыжкай боўтацца ў гусьці. Хай вока бачыць голую галіну, А памяць помніць крону ўсю ў лісьці. Убачыўшы спакойную даліну, Брысьці, як ціхі човен у трысьці. I глыбіня глыбей сваю пярліну Сьпяшаецца схаваць у забыцьці. Няма жыцьцю ні сну ані супыну.
|
|