|
Успамін пра Ўладзімера Караткевіча
|
Пад час свайго зямнога вандраваньня
Ты не любіў дакладнасьці адной:
Дзе нарадзіўся.
Вечнасьць тая пані,
Што стане да пакутніка сьпіной
I ўсе яму паказвае разлогі,
Дзе сьпіць сабе
Гадоў наступных гром.
Ты нарадзіўся там,
Дзе ўсе дарогі
Сышліся,
Каб абнашчыцца Дняпром.
Ты весела сьцьвярджаў –
Іван Кабыла,
Зь якога дом Раманавых пайшоў,
Быў конюхам у дзеда люба-міла.
Твая радня царам чалом ня біла,
Пагоняй гнала,
Біла прыбышоў.
Ты верны рыцар
Слоў крывіцкіх, гойных,
Якія не загубяцца нідзе.
Твой цень відушчы
Па забытых гонях
Ідзе
I за сабой сьляпых вядзе.
|
|
