Аб чым пісаць, ня ведаю. Ня лёгка
У словы вершаў душу пераліць.
Хіба сказаць, што блізка і далёка
Вы ад мяне, як неба ад зямлі.
Хіба сказаць, што, лёсам занядбаны,
Магу я толькі мроіць, толькі сьніць,
А сны і мроі ў памяці курганы
Хаваць навек, як даўнішнія дні?
Хіба сказаць, што кубак з акавітай
Ад нас вартуе пільна сьмерць?..
Душа мая надломана, разьбіта...
Ці-ж хто яе здалее зразумець?!
Ды знаю я: і блізка і далёка
Вы ад мяне, як неба ад зямлі.
Нашто-ж пісаць, калі нялёгка
У пэрлы словаў душу пераліць?
Красавік 1946 г.
|
|
