470
Зянону Пазьняку
Стагоддзі – не гаі зьбялелакорыя,
Зьвідна спавітыя смугою гімна,
Стагоддзі, ад пакут і зьдзекаў хворыя,
Прытойваюць архівы –
Торф гісторыі,
Які гарыць уедліва і дымна.
Ступае ісьціна на жэрдцы-палачцы,
Каб ацалець, хаваецца няшчадна.
Архівы –
Міжусобіц усыпальніцы
I сьведкі лютыя,
Таму і паляцца,
Гараць, як купа,
Глыбліва і чадна.
I сёньня дым віецца над архівамі,
Тут завіхацца звыклі без прынукі.
Зрабіліся забойцы палахлівымі,
Сьпяшаюць заручыцца дырэктывамі
I ад крыві адмыць
Сьляпыя рукі.
|
|
