Ото дзеўка, ото хват!
Што на ўсе тут вёскі:
Хоць павесь на добры лад,
Дык шкода бярозкі.
Як вынесе хусты праць, –
Вада усе змые,
А як выйдзе ў поле жаць,
Дык плача, аж вые.
Нажне жменю або дзьве –
Зусім абамлее,
Зажон рукі разадзьме,
I вецер падвее.
А як поле! Чыста так,
Што толькі на дзіва!
Як угледзе гдзе бурак,
То кажа – крапіва!
Не карову, а быка
Усё даіць хоча,
А як няма малака,
Дык яна рагоча!
«Няхай жа іх, – кажа, – воўк
Гэтыя цялушкі!
Я у вымя тоўк ды тоўк,
Вымя, як падушкі.
Хоць бы каплю хоць далі,
А то – ані капкі;
Мусіць, ведзьмы заклялі!
Пабягу да бабкі...»
Каб ёй есьці не варыць,
Дык печы ня топе,
А так будзе носам рыць,
Есьці, што ухопе.
А як ставе гаршкі ў печ –
З носу цякуць саплі;
Як вымае гаршкі прэч,
Дык стравы ні каплі.
А што прасьці, так прадзе –
Бурчыць калаўротак.
Бунцік лёну так зьвядзе,
Што ня выйдзе мотак.
Адна талька у хамут
Ледзьве пераскоча,
А абрыўкаў цэлы жмут
За печ завалоча.
Як паставе кросны ткаць,
Дык аж на Якуба.
А тут пара ужо жаць, –
Вот наткала – люба!
А танцуе добра так,
Як цялё з гілёса.
Парвець чыста андарак
I лапці да боса.
А пяець так, як сава
Зайца выклікае:
Аж трасецца галава –
Так яна гукае!
Ходзе, як чорт у смале,
Хоць ты адвярніся:
У апратцы на пале
Чэрві завяліся.
А багацтва поўны мех,
Завязаны жычкай;
Не сьмейцеся, то ня сьмех,
Там дзіця з калыскай.
Нуце, хлопцы, я вам сват:
Яна маладая, –
Толькі цяпер посьля сьвят
Акрайкі скідае.
А хто возьме – будзе рад
I не параўнуе;
Будзе дзела рабіць шмат,
Усё дапільнуе.
|
|
