Я на бярэзіне вішу. – Шумі, шумі, – Шапчу вішшу – Гнуткаму, прудкаму, Увішнаму гольлю. У бярэзіны Зялёныя хрэсьбіны. А зімой Ёй самой Стаяць у вакольлі Гольлю, Так бялець, Што аж сьнегу будзе балець. Бо сустрэне зіма Небам, зольлю. А пакуль няма Вятроў-завейнікаў, Што перапаўзуць мяжу, Зь вішша навяжу Бухматых венікаў. Венік схвошчацца, Зробіцца гальнем. Заскача сьмех па дошчачцы: – З агнём гульнём, – Прапануе печы Вымесьці под. Певень па-хлапечы Ускочыць на плот, Аж коміну-недарэку Захочацца зацягауць Дымнае ку-ка-рэ-ку. – Ой, белая бярэзіна, Баліць мая сярэдзіна, – Пажаліцца зь песьні жняя. – Я ж ня я, Я ж ня я, – Бярэзіна песьні адкажа. Белае чорным Зробіць сажа. У белай бярэзіны Зябкія пярэзімы... б'ецца ў берагі... I рака не ўвайшла была ў берагі, I ўвайшла маладзіца ў раку. За плячыма ў хустцы сынок, Хваля як не пад сэрца, I ў хустцы рагі Разьвязала сама няўзнаку, I сынок на дно, Як сярпок. I песьню да ракі Прыгналі чужакі, А песьня жаліцца, А песьня кволіцца, А словы джаляцца, А словы колюцца: Ой ты, ціхенькі Дунай, Паціхусеньку гуляй. Там удоўка хадзіла, Пару сынкоў радзіла. У карабель усадзіла. У ціхі Дунай пусьціла. Ой ты, ціхенькі Дунай, Калыхай маіх дзяцей. Нікне плыні паясочак, Песьня просіць ласкавей: Ох ты, жоўценькі пясочак, Накармі маіх дзяцей. Песьня хоча, каб пачулі, Песьня жаліцца часьцей: Ах ты, шэрая зязюля, Забаўляй маіх дзяцей. Коціцца з вачэй сьляза, Зябнуць росы на гальлі: Ох ты, ніцая лаза, Вочы дзецям не калі... Потым, як блакада прайшла I прыйшла цішыня ў сяло, Маладзіца ішла да ракі, I само, без чаўна і вясла, Безь яе яе гора плыло. I гукалі сябрука хлапчукі. Зноўку песьня, як залоўка, Не сьціхала папікаць: Цераз колькі год удоўка Пайшла ў Дунай ваду браць. Удовачка ваду браць, Карабельчык падплываць. А ў тым караблі Два малойчыкі былі. Стала ўдоўка і стаіць, На малойчыкаў глядзіць. Песьня, ўскалыхні жуду, Казытні душу вірам. За аднаго сама йду, За другога – дачку дам. I жудою лютаю Чорны вір усьпенены. Ох, дзе ж гэта чутана, Каб брат зь сястрой жэнены. Каб родную маці За жонку сыну браці. Ідзі, сястра, ў зялён луг. Будзе табе мілы друг. Ідзі, мамка, ў цёмны лес, Няхай цябе хоць зьвер зьесь! Усьмешка ўшацкай вады Не чакала бяды, Ды пайшла ў вякі Нацянькі У чорнай хусьціне. Ад страху Вада ня стыне. Каняю тугі Б'ецца ў берагі...
|
|