Як у сьцюдзёную раку,
Памалу ў Біблію заходжу,
Бо веру, што душу злагоджу,
І, думаю, бяду ўраку.
Плыве ўладарыста рака,
Разьвітваецца зь берагамі.
І змарнаваных дзён пэргамэнт
Жаўцее ў крылах ветрака.
Ніякавее парахня,
У прах ператварыўшы порах.
Глушэе боль,
Маўчыць брахня,
І страх не варухнецца ў норах.
Сьвяжэе потых сівярка,
Чужэе цесната людская.
Душу спакоем абмывае,
Як сьвет, глыбокая рака.
|
|
