Зьнемаглася ўдыхаць цямрэчу,
Ты як мера і сутнасьць рэчаў,
Ты як мора, і тут на беразе
Прахалода, мой верш цьверазее.
Горад знае бязважкасьць і стому,
Зрослы зь небам, сабе самому
Не патрэбны ў сьпякотны ліпень.
Хваля мне да падэшваў ліпне.
Ёсьць каму наступаць на пяты –
Адзінота ў душы напятай,
Хваля словамі ў сшытак легла,
Мне ёсьць чым вымяраць адлегласьць.
2006
|
|
