Мой сад калодамі абведзен мёдных пчол,
Што гаманяць, як неўгамонныя музыкі;
Іх зь лета ў лета звоняць звончастыя зыкі
I далятаюць да блізкіх і дальніх сёл.
Я дбаю аб вульлёх, – куру, сьвянчу наўкол,
Запасу ўвосень мёду кідаю вялікі,
Сьляджу зімою, каб чарвяк ня ўбіўся дзікі,
Вясною шчыра падчышчаю верх і дол.
Але як дойдзе час выходзіць рою ў сьвет,
Ён не садзіцца, дзе назначу я пасадку,
А коціцца, чужы дзе зацьвітае цьвет.
Або як мёд пайду я падглядаць у кадку,
I тут бяда – ня ўсё ў парадку і даглядку:
Як рой, і мёд падгледзеў ўжо сваяк-сусед.
1918
|
|
