Сеў жыдок у нас у вёсцы,
Пры гасьцінцы, пры дарожцы.
Меў ярмулку, трэпкі, цыцэль,
Ў балахоне новы гіцэль,
Шэсьць дзяцей ад жонкі Рохлі,
Паўасьміны меў картохлі,
Дзесянцёру, столік, шафку,
Са дзьве чаркі і карафку,
Самаварчык і трыножкі,
Адну шклянку, цукру трошкі,
З двума днамі меў паўкварты...
То маёнтак быў, ці жарты?!
Гадкоў са тры пашынкарыў,
Бог яшчэ дзяцей прыдарыў,
Жыд прыдбаў кароў зь дзесятак,
Панастроіў хляўкоў, хатак,
Купіў коніка, павозку
I стаў панам на ўсю вёску.
У атласах, пры загарку,
Наняў сабе і кухарку.
А яна ў ядвабнай хустцы
Сядзіць толькі на падушцы!
Пярвей жыда звалі Бэрай,
I паршыўцам, і халерай;
Потым звалі ягамосьцем,
Жыд стаў першым ў хаце госьцем.
Пярвей ён даваў паклоны,
Потым кланяўся хрышчоны.
А цяпер, ідучы міма,
Ўсякі шапку яму здыме
I цалуе аж у рукі;
От якія выйшлі штукі!
Ён знаёмы з адвакатам,
Ён заплаціць там дукатам,
Гдзе нам сотня каштавала,
А на нашым жа ня стала.
Ён з суддзёю, ён з маршалкам,
Ён з пасрэднікам... як валкам
Круце імі, усё зробе
Табе добра й сам заробе;
У бядзе ён і пазыча,
А адробіш – ён заліча.
Добры жыд! Хоць грошы любе,
А згубіць зусім – ня згубе.
Каб такі нам пан зыскаўся,
То б сьвятым ён называўся.
|
|
