I
Ня вечар росны –
Вечар сіні
Губляе ў просіні квяты,
А кудры выцьвіўшай асіны
Стрыгуць асеньнія сярпы.
Ня жнеі ў вязьмы залатыя
Уплятаюць пражу таманоў,
А ветры буйныя за тынам
Мяцеляць золата кляноў.
Ня сьпеваў звонкія адзыўкі
Разносяць ў далечы гаі,
А ў полі сумныя дажынкі
Сягоньня граюць журавы...
Ліловы змрок
Ў палёх нямее,
Даліны выбеліў мароз,
I быццам сеюць,
Зоры сеюць
На гонях шоўкавых нябёс.
II
Як сумна, любая, дакоры
З твайго кілішка дапіваць,
Калі так сьвецяць,
Сьвецяць зоры,
Калі так зоры зіхацяць...
Пайсьці б у ноч,
Пайсьці б далінай,
Пайсьці чорт ведама куды...
Ня ўсе пратоптаны пуціны,
Ня ўсе стаптаны гарады.
Пайсьці туды, –
Дзе ты за брамай
Калісь чакала маладзік,
I зь ціхіх сноў,
Зь дзявочых мараў
Пляла ружовыя вянкі.
Пайсьці туды,
Дзе з каласамі
Твая шапталася каса,
Дзе зь цёмна-сінімі начамі
Ты ціха гутарку вяла.
Хачу шукаць туды пуціну,
Дзе ў сіняй пражы туманоў
Ты серп сярэбраны згубіла
I многа казачных гадоў.
I там, дзе стынь ў палёх нямее,
Дзе стрэхі выбеліў мароз
I быццам сеюць,
Зоры сеюць
На гонях шоўкавых нябёс.
Дзе месяц з зорнае званіцы
Вартуе золата кляноў,
Хачу сьпяваць,
Хачу маліцца
Над чаркай выпітых гадоў.
Хачу асьнежаным страпілам
Сказаць ў нямеючай цішы,
Што ты згубіла,
Ты згубіла
Асноведзь ціхую душы.
Што гэту сінь
I клён за брамай
Ты любіш так,
Як любім мы
Даўно рассыпаныя мары,
Даўно разьвеяныя сны...
Што ў час, як месяц серабрыцца
Ў каралях выцьвіўшых асін,
Другой красе,
Другім зарніцам
Ты аддаеш спакой душы.
III
Як сумна, любая, дакоры
З твайго кілішка дапіваць,
Калі так сьвецяць,
Сьвецяць зоры,
Калі так зоры зіхацяць.
Пайсьці б у ноч,
Пайсьці б далінай,
Пайсьці чорт ведама куды...
Ня ўсе пратоптаны пуціны,
Ня ўсе стаптаны гарады.
Пайсьці, дзе ветры на азёрах
Зь лістоты выткалі абрус...
Люблю я шыр,
Люблю я поле,
Люблю я маці Беларусь.
Тут кожны кует пяе каханьне,
Тут рэчка казкаю журчыць,
Аповесць доўгую змаганьня
Тут навявае кожны крыж.
Дарогай ў далечы пайду я,
Пайду часамі без дарог,
I кожны кусьцік расцалую
На уміраючых палёх.
Калі над цінаю імшараў
Засьвішча волат гарадоў,
Я разаб’ю пустую чарку
На полі выпітых гадоў.
Ня стану, любая, дакоры
З твайго кілішка дапіваць,
Калі над шляхам будуць зоры
Сталёвай раніцай зіяць.
|
|
