Не цурайся мяне, панічок, Што далонь пакрываюць мазолі; Мазоль – працавітых значок, Не заразе цябе ён ніколі. То мадаль за труды і за муку, Не хвароба якая з заразы. Не стыдайся падаць ты мне руку, Бо на гэтай руцэ няма сказы! Эй! сьмялей адкрывай галаву На паклон мой табе да зямлі; Я тваёй галавы не сарву, І маей вы б, паны, не ўзялі. Не ўцякай ад маёй ты сярмягі, – Мне ня стыдна у ёй ані чуць, Вот твой храк я ня меў бы адвагі, Чортаў храк на сябе апрануць. На кашулю глядзіш крывым вокам, Што у хаце мне бабы пашылі, Прапацела яна маім сокам, Цэлы тыдзень яе не памылі... А твая ж? як той сьнег, як папер, I пацеў хто, і ткаў, і бяліў, І хто шыў, і хто праў... а цялер Ты той пот на сябе узваліў. I кашулі той мне было б стыдна, Што ня сам на яе гараваў, Хоць бялейша яна – не завідна, Не вазьму, каб ты мне дараваў! А кінь вокам на хату маю: І цячэ, і гніе, і крывая, Усярэдзіне гной і стаіць на гнаю, I дзіўлюся я сам, як трывае? Не дзівіся, панок, як жыву, – Мне ніхто не памог будаваць. Хоць лянівым у сьвеце слыву, А магу сьвет карміць-гадаваць. Ты ж пазнаў, што у ксёнжках стаіць, А там розуму шмат ад вякоў, I ўсё можаш па ксёнжках рабіць; А гдзе ж ксёнжка для нас, мужыкоў? Гдзе ж нам розуму толькі набраць? – Знаем толькі загон ды саху I жывём, каб касіць ды араць, Ды жывём мы у Божым страху. Каб умеў кіраваць я пяром, – Я бы ксёнжку счыркаў, як папар, I аб тым, як мы сеем, аром, І як косім, і жнём Божы дар. Можа б, ты прачытаў той грызмол І да працы набраў бы ахвоты, Шанаваў бы мужыцкі мазол, Не цураўся б мужыцкай бядоты, I падаў бы руку мне, сьляпому, І давёў бы мяне да дарогі: Не блудзіў бы і я серад лому I калючак, што раняць мне ногі! Ой, раняць і ногі, і сэрца, У сэрцы нянавісьць, злосьць родзяць, Дзяржаць у тваёй паняверцы, Да здрады вядуць, ад праўды адводзяць!.. Даруй жа сьляпому, што ходзе ён крыва, Даруй, што ня відзе, хоць плача. Вобмацкам ходзяць сьляпыя – ня дзіва, Відзючы ж у яму як скача?!
|
|