Хочу жыць, Захлынацца і верыць. Піць каханьня нязьведаны боль .. Дай руку мне, Дай вусны, дай сэрца, Дай мне воч тваіх чад-алькаголь. Сёньня п’яны вячэрнія далі, Сёньня п’яна вішнёвая боль... Прамінайце, юнацкія хвалі, Прамінайце жыцьцёвую мель. Прамінайце, жыцьцёвыя стыні. Хай заранкамі дні зіхацяць... ...Прамінайце!.. А ў гэтых прамінах Ёсьць адвечная існасьць жыцьця: Маладосьць – Гэта дзіўная казка, Непаўторная ў нашым жыцьці... ...Ападаюць Чароўны краскі, Ападаюць, Каб больш не цьвісьці... Дай руку мне, Дай сэрца надломы, На калені прысядзь, абнімі; Прасьпявай пад вячэрнія бомы Пра затлеўшыя ў сэрцы агні. Ападуць залатыя лілеі. I каханьне чароўным віном Хай сягоньня ў туманнай дуброве Захлынаюцца шчасьцем вятры. Мабыць, заўтра Ня мне, а другому Будзеш дзіўную ружу дарыць. Мабыць, я, Каб любоў дарагую Ад цябе і сябе захаваць, Не кахаючы, буду другую, Як асеньні «піон» цалаваць. А сягоньня Мне хочацца верыць... Піць каханьня нязьведаны боль. Дай руку мне, Дай вусны, дай сэрца, Дай мне воч тваіх чад-алькаголь.
Менск, 1927 г.
|
|