РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Франьцішак Багушэвіч
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Адказ Юрцы на «Панскае ігрышча»
I дурны ж ты, як мядзьведзь,
Зьдзіваваўся, і чаго? –
      Жыд у дудку сваю дмець,
      А пан скача ля яго.
То ня дзіва, толькі стыд!
I нам ужо грае жыд.
Табе ж лыткі задрыжалі,
Як пачуў жыдоўскі смык;
Дзякуй, што скакаць ня звалі,
Дзякуй Богу, што мужык.
Шак панам усё ігрышча,
Бо няма чаго рабіць:
Жыд усё у дудку сьвішча,
А пан ножкамі драбіць!
А што вопраткі дзіўныя,
То ж панам і трэба так:
Жыд сабе палы прышые,
Дык для пана выйдзе храк.
Жыд у цёплай шапцы ходзе,
Пану ж даў свой капялюх;
Вот і выйшла што па модзе:
Пан у жыда мае слух.
А шклы тыя – для туману,
Празь іх глядзіш, як у дым,
Жыд умысьне даў іх пану,
Каб зрабіць яго сьляпым.
      А што ценкія паненкі,
А высокі у іх зад,
Ото ж розум у іх ценкі,
Дык і выйшаў такі склад.
      Сам ты відзеў: жыд міргае,
Б'ець цымбалы, цягне смык,
А пан пот свой пралівае,
Як на паншчызьне мужык!
      А што паны ядуць ласа
I што смагла могуць піць:
Ото соляць сваё мяса,
Бо ўжо сталі чыста гніць!
      То, брат, панскія задушкі:
Усё праелі, прапілі,
Цяпер жыдам ідуць ў служкі
I нас цягнуць, каб ішлі.
Ото ж дурню, не дзівуйся,
«Анёл паньскі» гавары,
Кажы: «Божа, Ты зьлітуйся!»
А жыдоў чорт пабяры!
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.