Мой дух, узьвіўшыся ў прасторы,
Да сонца, зораў і плянэт,
Глядзіць з вышынь на Божы сьвет –
Істужкі рэк, грамады гораў.
І бачаць ён: як прывід-змора,
Блукае ў цемры зь веку ў век
Сварлівы, злосны чалавек –
Каваль жыцьця і дойлід гора.
Яму насустрач – яркі промень
Сьвідруе цемру, крышыць, ломіць,
Бы крохкае й сухое лісьце.
Шточас імклівей ды іскрысьцей
Ідзе магутным ледаломам
Жаданае вякамі Прыйсьце.
|
|
