Хаджу па нівах, па лугох азёрных,
Начую летуценна ў будане
I думаю, чаму мне так прасторна?
I песьня прылятае да мяне.
Прыносіць мне дары свае дуброва –
То верас, то крыніцу, то грыбок.
Ўліваецца, нібы ручай, у мову
Палескі нетаропкі гаварок.
Зьлятае на дасьвецьці галубіным
То рыжы ліст, то жоўта-залаты.
Упалі задуменна на платы
Дасьпелыя ружовыя рабіны.
Хаджу па нівах, па лугох азёрных,
Начую летуценна ў будане.
Я думаю, чаму мне так прасторна?
I песьня прылятае да мяне
|
|
