Мне па душы глухія пушчы,
Лістоты замець на дварэ.
Я непрыручанаю птушкай
Жыву між сполахаў і дрэў.
Каторы дзень настрой губляю
I зноў па-новаму люблю.
Бягу, гукаю, выглядаю,
Шукаю, думаю, ня сплю.
О, людзі! – Вечныя пытаньні,
Вытокі мудрасьці і зла.
Нясу ў сваё сьвятое раньне
Любоў і гнеў на паўкрыла.
Мяне ў палёце не скарылі.
А будзе што ня так – малю:
Скруціце стомленае крыльле
I кіньце ў родную ральлю.
|
|
