Спыню свой крок адчайны і таропкі,
Убачу ў непрытульнай цемнаце:
На дне пасьляваеннага акопа
Шыпшына адзінокая цьвіце.
Паміж быльля і крапівы цярпліва,
Стаіўшы свой загадкавы сакрэт,
Глядзяць, як сарамяжлівае дзіва,
Пунсовыя агеньчыкі на сьвет.
Сама сабе адкрыю раптам вочы:
Ці не затым і я сюды прыйшла,
Што не хапіла для мяне
аднойчы
Вось гэтага,
акопнага,
сьвятла?!
Прыпомніцца,
калючая,
з частушкі...
Шыпы зьнянацку пальцы апякуць...
А ў вышыні пяюць і плачуць птушкі,
У адначасьсе плачуць і пяюць.
I, з гэтай песьняй зьліўшыся вышыннай,
Ва ўсёй сваёй яскравай прастаце
Жыцьцё маё, як дзікая шыпшына,
Хоць колецца, а ўсё-такі – цьвіце.
|
|
