Жывём,
як сьветлай памяці зарок.
Дзе б ні было – у Гродне а ці ў Менску,
З нас кожны мае ціхі свой куток
I ў ціхім тым кутку – па абеліску.
Іх падымаць і ставіць ёсьць каму...
Да помнікаў іду не са сьлязамі.
Калі вы маўчыцё,
то ўсё таму,
Што самае галоўнае сказалі!
Мой абеліск!
Няпраўда, што мяжа
Гадоў
нас разьдзяляе вінавата,
Бо я прыходжу не за тым, каб жаль
Аддаць спаўна,
а як сястра да брата.
Я ведаю:
ёсьць час скупы і горкі,
Ёсьць міг,
калі у подзьвігу сваім
Жывыя ўсё ж зьвяртаюцца да мёртвых
I мёртвыя адказваюць жывым!
|
|
