Мне ня трэба багатых другоў: Даўно знаю пахлебствы я іх, Іх малітвы да ўсякіх багоў I з пагардай пагляд на другіх! Не хачу зь імі быць за сталом, На сваё паніжэньне глядзець, Як, мінаючы чаркай зь віном, Ад парогу накажуць сядзець. Не хачу я дзявочай красы, I пяшчот іхніх белых грудзей: Рэжа сэрца мне горай касы Зьменнасьць, хітрасьць агністых вачэй! Не магу я цярпець, паглядаць, Як іх сталасьць зьнікае, што мгла; Тут душу табе рада аддаць, Тут другога шчырэй абняла! Не хачу я гуляць, дзе народ Толькі гора цярпіць на вяку, Дзе сіротка стаіць ля варот, Есьці просіць, падняўшы руку. Не хачу весяліцца, гуляць, Дзе бяда, сьлёзы, скаргі ўвакруг, Дзе другія ў няволі сядзяць, Дзе замёрлі і сіла, і дух!.. Эй, сказаць жа, чаго я хачу? За што нават бы сэрца аддаў? З чаго твар я сьлязамі мачу? Ці ж хто з вас калі гэта згадаў? Дык жа знайце, чаго б я хацеў, Аб чым думачкі толькі мае: Каб мой люд маю песьню запеў I пазнаў, аб чым песьня пяе!
1905
|
|