Ты мяне аберажы Чуйным часам нечакана. На высокім рубяжы Наша сьпеліцца паляна. Не кранаюць той мурог Ні бяда яшчэ, ні крыўда. Маладых лісточкаў крылы Мякка сьцелюцца да ног. Лес, нібыта з рукава, Птушак высыпаў стазвоны. Я й сама, як мурава, На зямлі ляжу зялёнай. Ты крылом мяне накрый Тумановым за чаротам Да сьвітальнае зары I да той, што ўзыдзе потым.
|
|