Вось турбот тваіх паляна, Зьвечарэлых сосен медзь. ...На вятры скразным, як рана, Крылцу кепачкі ляцець. У вішнёвым, у маёвым Белым кіпені – зямля. Паўтараюцца нанова Кольцы часу і камля. У жыцьцё жыцьцём загнаны, Усьміхайся дням здалёк. Паспрабуй, акальцаваны, Не па кругу – папярок! Зоры высьпелі на Яна, Іх, што ягад у траве. ...На вятры скразным, як рана, Ветразь кепачкі плыве.
|
|