У безназоўнай цішыні,
Дзе перагорнуты старонкі
Жыцьця, ці ўспомніш тыя дні
I голас мой, ад шчасьця звонкі?
А я баюся пастарэць
Хаця б на макавае зерца –
Ці не таму, што ўжо зьвінець
Ня хоча спуджанае сэрца?
Ды ўзяўся ранак на сьвятло,
А поўдзень доўга лашчаць промні.
I тчэцца сьцежка праз «было!..» –
Ты хоць яе, адну, запомні:
Яна ў ажынах і ў расе
Бяжыць балюча і вясёла,
Такая сьцежка, як і ўсе,
Што ногі некалі калола!
|
|
