Сярод зімы сьняжыстай,
Сярод вясны вятрыстай
Я вырасла, каб сэрцам
Адчуць цяпло зямлі...
А сэрца, нібы ліст той,
Трапечацца празрыста
Датуль, пакуль балюча
Мы рук не разьнялі.
У зьвечарэлай скрусе,
Калі сьвятлу малюся,
Што узышло ласкава
Над горкай цішынёй,
Скажы, якою сілай
На боль скразны «мой мілы!» –
Ты ціха адплываеш
Да прыстані другой?
Скажы, зь якой нагоды
Не на гады, а годы
Расстайныя адлічваць
Шляхі і цягнікі
I сьцішыцца на думцы
Адной,
адкуль ня клічуць
Ні воблачкам адчаю,
Ні поціскам рукі.
|
|
