Быццам палын у пракосах,
Частая сівень імжыць.
Мама падрэзала косы –
Стала іх цяжка насіць.
Вёрсты смылелі даўгія,
Доўгія ночы – на ўздых.
Доўгія косы тугія,
Ой, на плячах маладых!
Пылам іх, горам накрылі
Скруха, вайна і крыжы.
Доўгія косы любілі
Два, што ў магілах, мужы.
Сталіся зімамі вёсны, –
Ані жаўронка ў палях.
Мама падрэзала косы –
Як укароціла шлях.
|
|
