Скрыпучым возам ехаў час,
калдобістаю каляінай,
а ветах выплываў і гас,
а воз каціўся без упыну.
Ўставала сонца з-за лясоў,
ішло ў зэніт па небасхіле.
А воз каціўся, конь ішоў,
дарога курчылася ў пыле.
Гарыць агонь, глясы маўчаць,
прыпалі коні да атавы.
Пара вякі ператрасаць,
перацаніць людскія справы.
Забытым трактам я іду,
ступае побач адзінота.
Шукаю вынашаных дум,
падбітых крылаў з тых узьлётаў.
Іду, задуманы пілігрым,
сьлядоў шукаю ў каляінах.
Сюдэма йшоў Паўлюк Багрым,
сюды дамоў сьпяшаў Скарына.
Няма даўно ўжо іх сьлядоў.
Лёг пыл на шэрыя стагоддзі.
I толькі сэнс вялікіх слоў
у нечых раньніх сэрцах бродзіць.
|
|
