520
М. Т.
Мы з Вамі два рэхі
ў адным бары
ад Нарачы аж да Нёмана,
на матчынай мове, па песьні сябры
і думаем крышку падобна.
Здалося мне: рэкі плывуць назад,
гады вяртаюцца з выраю.
Стаю сярод поля, дзе дрэвы ў рад, –
якую ж пуціну выберу?
Капытамі коні кранаюць зямлю,
іржуць, патрасаючы грывамі.
Я песьні з аселіц сэрцам лаўлю –
тужлівыя, сьпеўныя, жніўныя.
Я ведаю многа песень чужых,
усё ж тыя жніўныя, родныя,
як жураўліны асеньні крык,
навекі мяне запалонілі.
Шэрыя хаты пад шэраньню стрэх,
шэрае беднае зрэб’е.
Шэрыя твары плачуць празь сьмех,
шэрыя вёсны, бясхлеб’е,
а мова, як ліра: сьпявае, гудзе,
стагоддзямі вусна прадзецца.
Промнямі слоў суцяшае ў бядзе.
А мова, як сэрца, б’ецца.
Слухаю, думаю... Думка адна:
людзі пакрыўджаны родныя,
просяць за іх заступіцца,
аднак
сілы такія няроўныя.
Трэба змагацца.
З панамі на бой.
Трэба, як дуб, як камень.
Нашая песьня
панам, як мазоль:
шкадуюць і зводзяць вякамі.
Зьяўляліся хлопцы,
празь цемру вякоў
народныя раны гоячы,
за сілу адважных закляцьцяў і слоў
жывымі згаралі на вогнішчы.
Ірваліся ў полымя, у забыцьцё,
каб толькі ня плакаць, ня каяцца!
З болю на сьвет прыходзіць жыцьцё,
болем яно адкупляецца.
Гэта было ў той завейнай пары,
калі, размахнуўшыся крыламі,
Вы сталі змагацца яшчэ на зары
з народнымі вечнымі крыўдамі.
|
|
