Паляшук – народ рахманы,
Слоў ня купіш за пятак.
Лес тралююць. Пах смаляны.
За сялом вішчыць тартак.
Ходзяць кірзавыя боты.
– Ты куды ляціш, дзяўчо?!
Тут свая, браток, работа:
Схібіш – шахне па плячо.
Ох, і злыя ў дзядзькі кепікі!
Але весела глядзіць
Вока ворана з-пад кепкі:
«Прошу, пані, не хадзіць».
А хоць падай на калені –
Будзеш лішні элемэнт.
Загарэлі, як бярвеньні,
Сьпіны ўзмоклыя нашчэнт.
Рух мой, голас невядомы,
Сэрца плаўная іртуць,
Прыгнятай душу да стомы,
Каб – народную адчуць!
|
|
