Цячэ сьняжок і зорамі іскрыцца, Завеямі, сумётамі вядзе. О сэрцайка, ня дай мне памыліцца Ні ў шчырасьці, ні ў ласцы, ні ў бядзе. Люблю цябе, зімовая дарога, Твой тонкі лёд плывучы, як са шкла, I мо радней той чалавек, якога I Бог забыў, і слава абышла. Ён тут жыве – сярод сьнягоў і пушчаў. Ён не са сцэны любіць і пяе. Ён сам, як гэты сьвет сьляпы й відушчы, На гук, на смак зямельку пазнае. Разумнік, не сьпяшаецца з адказам, У барадзе схаваўся мудры сьмех. ...Чакаю міг, калі зьліюцца разам Фантазія, рэалія і сьнег.
|
|