Схлынуць гады, як за вадою,
Ды не растане праменьчык сьвятла.
...Была тваёй маладою журбою,
Тваёй ахоўнай арліцай была!
Каб не глядзелася ў вочы ажына
І каб ваўчыньнік рук не калоў, –
Тваю калысачку
зь лёну, і жыта,
I з наймацьнейшых пляла каранёў.
Зорка сачу, каб ня зьбіўся з дарогі,
Змоладу каб не запляміў жыцьцё.
Востры каменьчык – пад мае ногі!
Пад мае рукі – шыпы і асьцё.
Гордае шчасьцейка, мая сямейка,
Ты па сьлядох маіх сьлёз не расьсей,
Сыне мой першы,
наіўны Андрэйка,
I сын мой апошні,
мужны Андрэй!
|
|
