У паратунку бласлаўляю
хату,
Што вынесла ваенны дым і страту,
Што не маўчыць,
калі прыеду позна
I позна сяду за шырокі стол...
А нашыя дарожанькі –
так розна –
Разьбегліся. I поле навакол.
Ў маёй самоце вінавата хата,
Якая мала што ўзяла ад сьвята.
Ды будзь навечным: Жыта, Соль, Кадрыль.
Сьнег у Сібіры – над магілай брата,
Над бацькавай – разгублены матыль.
|
|
