Міг, што стаўся ужо учарашнім,
Хлебам-сольлю застыў на стале.
Ды чакаю цябе не ў дамашнім,
Надаеўшым і ціхім жытле.
Так рабіна панікла пад ліўнем,
Так закута дарожка ў кілім.
Я чакаю цябе не ў наіўным –
Туманцовым, ружовым, былым.
Паўтараецца шчодрае лета,
Азараюць мой шлях перуны.
Я чакаю цябе, як дагэтуль –
Самых мужных і верных з вайны.
|
|
