Смутна выблісьне шлях, нібы зорка з туману.
I адкрыецца зноў падарожжа жыцьця.
Забяры мяне ў сьвет залатога спадману,
Дзе ня вызнаны горыч і соль пачуцьця.
Столькі лепшых часін у патайнасьці сэрца
Праплыло, і згубілася стрэчы вясло.
Гэй, чыя ж гэта вутачка ў сьнежным азерцы
I зь якога ж Дуная яе прынясло?
Над агромністай цішаю крыльле сьвітае,
I галінка вярбы заінела ў журбе.
Як жа гэта,
што мне – не судзілі вяртаньня,
Каб застацца ў нязьменнай любові – табе!
|
|
