О ты, хто падарыў
Мне толькі гром ды вецер, –
Ты самы лепшы быў
З усіх, як ёсьць, на сьвеце...
О ты, хто не хлусіў,
Калі жыцьцё – палонка,
I на руцэ насіў
Кайданны звон пярсьцёнка,
I шэптам шчыраваў
Па-над маёй гаркотай, –
Пайшоў. Адмаяваў.
Адлетаваў. Адлётаў.
Няхай бяда прыб’е
Скразной сьлязой вяковай –
Мая душа к табе
Была невыпадковай!
|
|
