То цёмны бор, то рэдзенькі лясочак, То – залатога поля абалонь. Спалі мяне, як чарнавы лісточак, Але й тады ўваскрэсну праз агонь. Не пасьпяшай падаць на разьвітаньне Руку. О як трывожна час ляціць! Дэпрэсія дыханьня ці сьвітаньня? Да вечара – ці доліла дажыць? Я ўжо адчайна праганяю стому, З дажджу сьляпога вобраз твой ляплю. Табе, мой боль, табе – і больш нікому! – Я й перад сьмерцю вымаўлю: люблю.
|
|