Ня зьвязвайце натруджаныя крыльлі,
Яны спазналі – досьць! – вышынь і мук.
I з усяго, што мы пагаварылі, –
Шчасьлівіца, я помню промні рук.
Гадзіна, нібы бэзавае раньне,
Прайшла (хоць гэтак блізка), а наўзбоч.
Пасьля – быў дождж. І наша разьвітаньне.
А сонца не заходзіла ўсю ноч.
|
|
